İşte Gazze’deki ABD Yardım Merkezi?

Bir Kez Daha… (İbretlik Bir Utanç Hikayesi)

Bir kez daha, acı dolu bir yürekle ve buruk bir sesle, Gazze’nin güneyinde yer alan Amerikan Yardım Merkezi’ne ulaşma tecrübemi yazacağım. Bu uzun yazı, içi dolu, ağır bir metin olacak; çünkü yaşadıklarım, tarifsiz ve yakıcı hadiselerle örülü.

Şartlar, beni acının yolunu adımlamaya mecbur etti. Aynı, İsa’nın inkâr edilişi ve müjdeleriyle dolu ıstırap yolculuğu gibi; tıpkı Hz. Muhammed’in (sav) en yakınının onu yalnız bırakması, savaş açması ve kuşatması gibi; tıpkı Hz. İbrahim’in ateşe atılması ve tek bir şefaatçisinin dahi olmaması gibi… Gerçekten de Gazze halkının çektiği acılar, ulul azim sahibi peygamberlerin çektiklerinden geri kalmaz.

Yolculuğum 5 Haziran 2025, Arefe günü başladı. Hedefimiz, Refah’ta bulunan yardım merkezine ulaşmaktı. O gün, akşam namazından sonra Gazze’nin batısındaki Ezher bölgesinden yürümeye başladık. Umudumuz, Güney Gazze’ye giden Reşid Caddesi üzerinde herhangi bir ulaşım aracı bulmaktı – ister üç tekerlekli motosiklet (tuk-tuk, triportör), ister hayvan arabası… Çünkü araçlarla geçiş yasaktı. Ne var ki, hiçbir ulaşım vasıtası bulamadık.

Böylece meşakkatli yolculuğumuz başladı; Batı Gazze’den yaya olarak yola çıktık ve Han Yunus’un en güneybatısındaki “Fish Fresh” (Taze Balık) bölgesine ulaştık. Orası, Amerikan Yardım Merkezi’ne (GHF) giden yolun başlangıç noktasıydı.

Saat 19:30’dan 02:30’a kadar, yani 8 saat boyunca, 35 kilometreden fazla yürüdük. Yolun sonunda sadece yorgunluk değil, yeni bir acı başladı. Bölgedeki Muaviye Camii’ne kadar büyük bir dikkatle ilerleyip orada beklemeye koyulduk. Umudumuz, sabah olunca yardım merkezinin kapısının açılmasıydı.

Vardığımızda fark ettik ki, yardım merkezine girmek için bir deneme yapmak gerekiyordu. İsrail kontrol noktasına doğru yavaşça yaklaştık, belki açıktır ve girip yiyecek alabiliriz ümidiyle. Ama hoparlörden yükselen İsrail askerî anonsuyla karşılaştık: “Merkez kapalı. Yardım dağıtımı yok. Evlerinize dönün.”

Tecrübeli insanlar, bunun kalabalığı dağıtmak için bilindik bir İsrail taktiği olduğunu, halkın moralini bozup ayrılmalarını sağlamaya çalıştıklarını söylediler. “Gitmeyin,” dediler. Haklı da çıktılar.

Yine Muaviye Camii civarına döndük. Oturduk, sabırla bekledik. Sonra bir daha denemeye karar verdik. Yavaş yavaş tekrar kontrol noktasına doğru yürüdük. Sayımız 5 bini geçmişti. Yaklaştığımızda hoparlör yine bağırdı: “Geri dönün! Merkez kapalı!” Ardından hakaretler, küfürler ve tehditler geldi: “Üç dakika içinde gitmezseniz ateş açacağız!”

Daha tehdit tamamlanmadan, biz daha adım bile atamadan, üzerimize doğrudan ateş açıldı. Ne bir uyarı ne de merhamet… Çevreme baktım: Yerde yatan onlarca yaralı… Çığlıklar… “Biri yardım etsin!” diyen sesler… Ama başını kaldırmak imkânsız, çünkü kurşunların vızıltısı başının üzerinden geçiyor.

Ateş biraz durulunca, gençler cesaret bulup yaralıları en yakındaki Kızılhaç merkezine taşıdı. Ama acının en büyüğü şuydu: Yaralılar arasında hayatını kaybedenler vardı.

Yorgun, kırılmış bir ruhla geri döndük. Başımız eğik, kalbimiz korku ve yasla kuşatılmış… Yanımızda yürüyen nice kişi ya yaralıydı ya da ebediyen aramızdan ayrılmıştı – üstelik Kurban Bayramı’nın sabahında…

Bu karanlık bayramda, açlığımız bizi düşmanımızın elinden yiyecek almak için yollara döktü. Yiyecek ama zilletle, ama aşağılanmayla… Biz ki onurluyduk… O esnada Araplar kurbanlarının etinde yüzerken, eğlenip bolluk içinde yaşarken, çoğu bizim hâlimizden bihaberdi…

Ama hikâyem burada bitmiyor.

Yeniden döndük. Rafah sahilinin tozlu zeminine uzanarak uyumaya çalıştık. Yardım merkezine giriş saatini bekliyorduk. Saat sabah 06:45’e geldiğinde aniden çılgınca, doğrudan, aralıksız ve alçaktan ateş açıldı. Kurşunlar bir metreden bile düşükten geliyordu. Yere yüzüstü kapanmak ya da cenin gibi kıvrılmak zorundaydın. O an, hayatın gözlerinin önünden geçiyor. Seni sevenleri hatırlıyorsun…

“Vay halime,” diyorsun. “Bugün ölüm değil asıl derdim, asıl derdim çocuklarıma aç dönmemek.” Onlar beni merkezde bekliyor, aç. Gözlerinde umut… “Babamız gelecek, yiyecek getirecek” diye… O an sofradaki neşeli kahkahaları hatırlıyorsun. Ama şimdi o kahkahalar yerini ağlayışlara bırakmış, seni suçlayan bakışlara… O masum yavrular bilmiyor ki sen onlardan da açsın, elinden bir şey gelmiyor. Bu ölüm dolu yere sadece onları doyurmak için geldin…

Kurşun yağmuru 06:45’ten 08:00’e kadar devam etti. Bir saat on beş dakika boyunca, her harekete ateş edildi. Her tür silahtan… Gökyüzünde çeşit çeşit uçakların sesleri… Her yanda dehşet… Dilinden sadece şu sözler dökülüyor: “Eşhedü en la ilahe illallah… Hasbunallahu ve ni‘mel vekîl…”

Ve sonra… Ateş durdu.

Tecrübeli olanlar fısıldadı: “Şimdi girme zamanı…”

Ama bu giriş bir sinema sahnesi değil, bir trajedi. Ne Roma ne Yunan destanlarında, ne de İlahi Komedya’da eşi var.

Saklandığın yerden fırlamalısın. Koşmak mecburiyet. En az 2 kilometre… Yerde yüzüstü yatan gençleri göreceksin. Ellerindeki beyaz poşet yüzlerine kapanmış… Yaralı olanlar kan kaybıyla boğuşuyor; kimi ayağı kanıyor ama yürümeye çalışıyor. Her yer nal sesleri ama arada yaralıların iniltisi duyuluyor.

Vicdanın yırtılmış bir kâğıt gibi işe yaramaz kalıyor. İnsanlığın rüzgâra savrulmuş kül gibi… Koşuyorsun, hayvan gibi. Yerdekine bakamazsın, duramazsın. Durursan, arkandaki aç kalabalık seni ezer, seni çiğner. Ya vurulursun ya da yardım kolisine ulaşamazsın.

Koşarken beyaz torbanı ve ellerini havaya kaldırmalısın. Bir teslimiyet işareti gibi… “Ben sivilim, sadece yiyecek istiyorum.” Tıpkı ahırda yem bekleyen hayvan gibi…

Sonra İsrail kontrol noktasına ulaşırsın. Sola dönersin, bir kilometre daha koşarsın. Sonra sağa dönüp bir kilometre daha… Nihayet Amerikan kontrol noktasına ulaşırsın.

Tıpkı Hollywood filmlerinde gördüğün gibi… Silahlarla kuşanmışlar. Siyah gözlükler, Amerikan bayraklı zırhlar, kulaklarında telsizler… Silahlarını çıplak göğüslerimize doğrultmuşlar. Ayaklarımızın altına ateş açıyorlar. Yardım malzemeleri, durdukları tepenin arkasında.

Yavaş yavaş geri çekildiler ama silahlar hâlâ üzerimizdeydi. Bizi boğa güreşi arenasına bırakılan hayvanlar gibi saldılar. Ama biz insanız! Gerçekten insanız! Fakat içimizdeki insanlığı söküp atmaya çalışıyorlar. Bizi hayvandan aşağı varlıklar haline getiriyorlar. Ne düzen var ne ahlak ne merhamet… Aç iskeletler gibi herkes saldırıyor lokma uğruna…

Tepeye çıkınca herkes canavara dönüşüyor. Bir kutuya ulaşabilmek için var gücünle koşman gerek. Ne düzen ne eşitlik var. Kutuyu alırsan hemen içindekini torbana boşaltıp kaçmalısın. Çünkü senden sonra gelen bulamazsa üzerine saldırır, elindekini alır. Yere düşen bir şey varsa topla ama durma! Yoksa seni ezerler, seni soyarlar.

Yanında mutlaka bıçak, ustura gibi bir kesici taşımalısın. Dostlarınla, tanıdıklarınla grup kurmalı, birbirinizi korumalısınız. Çünkü bu gerçekten bir orman. Güçlü olan, zayıfı acımadan yutar. Bize insanlıktan geriye hiçbir şey bırakmadılar. Bizi ruhsuz yaratıklara çevirdiler.

Ölüm diyarından elinde torbayla çıktıktan sonra, ne aldığını görmek için torbayı açarsın. Aldıklarım şunlardı:

• 2 kilo mercimek
• Yarım kilo nohut
• 2 kilo un
• 4 kilo makarna
• 1 kilo tahin
• 1 litre kızartma yağı (susam yağı)
• 2 kilo tuz
• 1 konserve bezelye
• 1 konserve kuru fasulye
• 2 konserve bakla

Ve işte o an, gözyaşların akar… Eğer insanlıktan bir zerre kaldıysa sende… Kalbin paramparça olur, ruhun lime lime… Damarlarında acı akar… Kendine sorarsın:

Bu kadar azıcık yiyecek için mi?

Ölümün ağzına mı attım kendimi?

Onlarca kilometre yürümeye, yüzlerce metre sürünmeye, binlerce adım atmaya değer miydi?

Gençlerin cansız bedenlerini, yaralıların çırpınışını görüp yardım edememek bu muydu?

Bu azıcık gıda için mi insanlar öldü, Rabbim?

Kurban Bayramı sabahında evlatlarını aç bırakan babalar, şimdi kefen içinde dönüyor. Çocukları hâlâ aç…

Yeni bir kara bayram günü… Yeni bir acı bayram… Adı bayram ama Gazze’de bir bayrama benzemiyor bile. Bu savaşın başladığı günden bu yana dört bayram geçti ama bu, en karası, en dipsizi.

Bizi yalnız bırakma, ya Rab… İçimizde her şey ölüyor. Bizi terk etme, yalvarıyoruz. Çünkü biz, Araplarla da, Müslümanlarla da, kendimizle de, hiçbir güce sahip değiliz – yalnız Senin gücün var.

Tercüme: Ahmet Ziya İbrahimoğlu
08.06.2025 OF

İşte Yazının İngilizcesi: 👇

Once again, I will bitterly write about my experience of trying to reach aid at the American aid center in southern Gaza. I will write with a heavy heart in a long article, but one filled with harsh and bitter events.

Circumstances forced me to walk the path of pain, exactly like the path of Christ’s torments in his denial and prophecies, and the torments of Muhammad in the abandonment by his kin, his persecution, siege, and the torments of Abraham being thrown into the fire without intercession. Truly, the torments endured by the people of Gaza are no less than the torments of the Prophets of strong resolve.

My journey began on the Day of Arafat, 05-06–2025, setting off to reach the humanitarian aid center in Rafah. We started walking from the Al-Azhar area, where I am displaced in western Gaza, after the Maghrib prayer on the aforementioned day. We were full of hope that we would find any means of transportation to take us towards southern Gaza via Al-Rashid Street, whether a three-wheeled motorcycle (tuk-tuk/tricycle) or an animal-drawn cart, as cars are prohibited on that road. But unfortunately, we found no means of transport whatsoever. So our arduous journey extended on foot from west Gaza City all the way to the Fish Fresh area in the far southwest of #KhanYounis, which is the starting point towards the American aid center, GHF.

We arrived after a long walk that lasted from 7:30 PM on the Day of Arafat until 2:30 AM on the first day of Eid al-Adha. As soon as we arrived, a new chapter of torments began after the agony of walking 8 hours for a distance exceeding 35 kilometers. We had to walk with extreme caution to a mosque in the area called Moawiya Mosque, where we settled until the checkpoint opened for us to enter the aid center.

Upon our arrival, we realized we had to try to enter. Indeed, we began to approach the Israeli checkpoint, hoping it would be open so we could enter and get food. But we heard an Israeli loudspeaker calling out, saying that the aid center was closed, there was no distribution, and we should go home. Those with prior experience told us that this was an Israeli tactic to reduce the number of people present, encourage the majority to leave, and discourage people, so we should not leave. And that’s exactly what happened.

So we returned to our previous gathering spot near Moawiya Mosque and sat there until we decided to try again to walk towards the Israeli checkpoint, hoping they would allow us to enter. We approached slowly, and our number exceeded five thousand people. Upon reaching near the checkpoint, the Israeli loudspeaker called out again, saying, “Go back, the center is closed,” and they started insulting and cursing us, threatening to shoot us within three minutes if we didn’t leave the place. Before they could finish their warning, and before we could move, they started firing directly at us without any mercy or compassion.

I looked around to find dozens injured, and the screams of the wounded crying out for someone to save them, but no one could lift their head due to the intense gunfire and the whistling sounds overhead. But as soon as the firing subsided a little, the young men managed to evacuate the injured to the nearest point, which was a large and central International Red Cross center near the location. But the greater pain was that among the injured, some had lost their lives.

So we returned, our spirits broken, heads bowed, consumed by sadness, fear, and pain all at once. Some who were with us in the same queue were either injured or gone forever on Eid day… This black Eid, where our hunger drove us out to get food from the hands of our enemy… food wrapped in humiliation and disgrace after we were once dignified. At the same time, Arabs are drowning in the sacrifices of Eid al-Adha, indulging and enjoying themselves, with most of them oblivious to our bitter plight… I continue with my miserable story.

We returned and tried to sleep on the dust in front of the sad Rafah beach, waiting for the time to enter the center. Then, at a quarter to seven in the morning, intense, direct, rapid, and terrifying gunfire began, with its height not exceeding one meter above the ground. All you could do was lie face down or curl up in a fetal position… Your entire life flashes before your eyes; you remember those who love you… You say, “Woe is me, death is not my last concern today, but how can I die and not return to my children with food to satisfy their hunger? They are waiting for me in the shelter, hungry, hoping for my return alive and with some food.” You remember their laughter with you during meals and how those laughs turned into cries and looks that make you feel inadequate and complicit in their hunger. They are innocent, naive children who don’t know the truth that you are hungrier than them, that you are helpless, and that going to this desolate, death-filled place is nothing more than an attempt to feed them and nothing else.

The firing continued from a quarter to seven until eight o’clock… an hour and a quarter of gunfire at every movement, from all types of weapons, synchronized with the sounds of various aircraft. Terror on all sides. Nothing on your tongue but the two testimonies (Shahadatain) and “Allah (God) suffices us, and He is the best Disposer of affairs.”

And when the firing stopped, the experienced ones said, “This is the time to enter…”

The entry was a cinematic scene of ultimate tragedy, never depicted in the epics of the Romans or Greeks, or even Dante’s Divine Comedy… You must run out of the place where you were sheltering from the gunfire… Running is essential to reach. A distance of more than 2 kilometers, you won’t flinch seeing young men lying on the ground… plastic bags, which they had in their hands to carry what they would get from the aid center, spread over their faces… Some of the wounded are lying on the ground, struggling with their bleeding, and some are trying to help themselves if the injury is in their leg, for example… Despite the sounds of sandals on the road, you will hear the groans of the wounded… Your conscience will tear like a used paper, useless now. Your humanity will fly away like ashes scattered in the wind… You run like animals to get food, seeing victims and injured, but you cannot look at them or help them for reasons, the first being that as soon as you stop, the crowds of hungry people behind you will push you and trample you under their feet without mercy or compassion, or you will be shot, or you will not reach the aid… You must run, raising your hand and raising the white bag you will carry the aid in as a sign of surrender, that you are a civilian who only came to get your share of food, like an animal waiting for its feedlot to open in a barn without morals or feelings.

You reach the Israeli checkpoint, then turn left to run an additional kilometer, then you will turn right to run a third kilometer to reach the American checkpoint… You will find them as Hollywood movies depict them, armed with all sorts of weapons, wearing black sunglasses, donning vests with the American flag, and headphones behind their ears, pointing their weapons at our bare chests, firing towards the ground beneath the feet of those trying to advance and reach the aid located behind a hill they stand on.

They retreated slowly, still pointing their weapons at us, leaving us exactly as they do in rodeo arenas to unleash the bulls… But we are humans, truly humans, yet they try to strip humanity from us and turn us into beings lower than animals; no order, no ethics, nothing. Skeletons of the hungry running to scavenge any crumbs they can reach, even if from the hand of their killer.

After their retreat and clearing the way for us to climb the hill behind which they place the aid, everyone in the queue transforms into the same aforementioned type… beasts jostling to snatch from a prey laid before them. You must run with all your might to catch a box containing some food; there is no organization, no equality, no justice… the law of the jungle rules. As soon as you get a box, you must empty it into the bag you carry and escape from the place as fast as possible, because those coming behind you, if they don’t find boxes to carry, will pounce on you to snatch what you carry. If you can collect what falls on the ground in front of you from others fleeing like you, do so, but without stopping, or you will fall and be trampled by the feet of others fleeing like you, or you will be robbed by the hungry or bandits. You must carry any bladed weapon, a knife or a scalpel, and be careful and move within a group of your friends, acquaintances, relatives, or those you agree with, so that each of you protects the other along the way… Truly a jungle in every sense of the word, where the strong devour the weak without any mercy… They have stripped us of everything related to humanity, turning us into soulless monsters.

After leaving the land of death at the aid center, carrying some food, you open the bag to see what you got. Here I will mention what I received:
2 kg lentils
Half a kg chickpeas
2 kg flour
4 kg pasta
1 kg tahini
1 liter cooking oil (serge)
2 kg salt
1 can of canned peas
1 can of canned beans
2 cans of canned fava beans

Here, your tear will fall, overcoming you if you have any remnants of humanity. You will feel oppression tearing your heart and soul without mercy or compassion. The veins of your soul will tear; your feelings will bleed incessantly… Is it for this meager amount of food that I throw myself into the mouth of death, walk tens of kilometers, crawl on my belly hundreds of meters, run thousands of steps, see the bodies of young men lying on the ground, see the wounded and cannot extend my hand to save any of them…? Oh, what a terrible state we have reached… Is it for this scarce amount of food that these people died…? Young men, O Lord of the Worlds, young men and heads of households who left their children hungry on Eid day, and now they return to them in shrouds, and their children remain hungry…

A new black Eid day, a new bitter Eid day, an Eid day called Eid, but in Gaza, it is not even similar to any Eid… Gaza has lived through 4 Eids since the beginning of the war, all of them black, but this Eid is the darkest and gloomiest of them all.

Do not forsake us, O Lord… Everything within us is dying. Do not forsake us, we beg You, O Lord, for us, as Arabs and Muslims, and by ourselves, have no power except through You

مرة أخرى سأكتب بمرارة تجربتي للوصول إلى المساعدات في مركز المساعدات الأمريكي جنوب غزة، حيث سأكتب بثقل في مقالة طويلة لكنها مليئة بأحداث مرة وقاسية .
اضطرتني الظروف أن أسير في طريق الالم تماماً كطريق عذابات المسيح في نكرانه وبشاراته وعذابات محمد في تخلي القريب عنه ومحاربته ومحاصرته وعذابات ابراهيم بالقائه في النار دون شفيع
حقيقة أن العذابات التي يعيشها اهل غزة لا تقل عن عذابات أنبياء أولي العزم
طريقي بدأ يوم وقفة عرفات 05-06-2025 والانطلاق للوصول إلى مركز المساعدات الإغاثية في #رفح
بدأنا السير على أقدامنا من منطقة الازهر حيث أنزح غرب غزة بعد صلاة مغرب اليوم المذكور وكلنا أمل أن نجد أي وسيلة مواصلات تنقلنا باتجاه جنوب غزة عبر شارع الرشيد سواء دراجة نارية ثلاثية العجلات (توكتوك-تروسيكل) أو عربة تجرها الدواب حيث تمنع السيارات من السير على ذلك الطريق لكن للاسف لم نجد أي وسيلة نقل باي شكل من الأشكال فامتدت رحلتنا الشاقة مشيا على الاقدام من غرب مدينة غزة وصولا إلى منطقة فيش فريش في أقصى جنوب غرب #خانيونس وهي نقطة الانطلاق تجاه مركز المساعدات الأمريكي GHF.
وصلنا بعد طول سير امتد من الساعة 7:30 مساء يوم عرفة حتى 2:30 صباح أول أيام عيد الأضحى وما أن وصلنا حتى بدأ فصل جديد من العذابات بعد عذاب السير 8 ساعات لمسافة تزيد عن 35 كيلو متر حيث كان يتوجب السير بحذر شديد وصولا لمسجد في المنطقة يدعى مسجد معاوية لنستقر في تلك النقطة حتى يتم فتح الحاجز لندخل إلى مركز المساعدات .
عند وصولنا أدركنا أنه يتوجب علينا محاولة الدخول وفعلا بدأنا نقترب من الحاجز الازرائيلي عله يكون مفتوحا فتستطيع الدخول لنحصل على الطعام لكن وجدنا ميكروفون ازرائيلي ينادي ويقول إن مركز المساعدات مغلق ولا يوجد توزيع ويتوجب علينا أن نذهب الى بيوتنا .
اصحاب الخبرة السابقة أخبرونا أن هذا اسلوب ازرائيلي لتخفيف عدد الناس المتواجدين ودفع الغالبية للمغادرة وإحباط الناس فلا تغادروا وهذا فعلا ماحدث .
فعدنا الى مكان تجمعنا السابق قرب مسجد معاوية وجلسنا حتى قررنا إعادة المحاولة السير باتجاه الحاجز الازرائيلي مرة أخرى علهم يسمحوا لنا بالدخول فاقتربنا رويدا رويدا وكان عددنا يتخطى الخمسة آلاف شخص وعند وصولنا إلى قرب الحاجز نادى الميكروفون الازرائيلي مرة أخرى أن عودوا فالمركز مغلق وبدأوا بشتمنا وسبنا وأنهم سيطلقون النار علينا خلال ثلاث دقائق إن لم نغادر المكان وقبل ان يكملوا تحذيرهم وقبل أن نستطيع التحرك بدأ اطلاق النار بشكل مباشر علينا دون أي رحمة أو شفقة .
فالتفت حولي لأجد عشرات الاصابات وأصوات صرخات المصابين ينادون بأن ينقذهم أحد لكن لا أحد يستطيع رفع رأسه من كثرة إطلاق النار وصوت الازيز فوق الرؤوس لكن ما ان هدأ إطلاق النار قليلا فاستطاع للشباب إخلاء المصابين لاقرب نقطة وهي مركز كبير ومركزي للصليب الأحمر الدولي قريب من المكان لكن الالم الأكبر كان أن من بين المصابين أناس فارقوا الحياة .
فعدنا ونفوسنا مكسورة مطئطئي الرؤوس يركبنا الحزن والخوف والألم في نفس الوقت فبعض من كان معنا في نفس الطابور أما أصيب أو رحل إلى غير رجعة في يوم العيد … هذا العيد الاسود الذي دفعنا جوعنا فيه أن نخرج لنحصل على الطعام من يد عدونا … طعام مغلف بالذل والمهانة بعد أن كنا كراماً وفي ذات الوقت حيث يغرق العرب في اضاحي عيد الاضحى ويلهون ويتنعمون دون أن يلتفت غالبيتهم لحالنا المرير …
لكن لا ضير في أن اكمل قصتي البائسة .
عدنا وحاولنا النوم على التراب أمام شاطئ بحر رفح الحزين ننتظر وقت دخولنا المركز حتى جائت الساعة السابعة الا ربع صباحاً وبدأ إطلاق النار بشكل مجنون مباشر ومكثف وسريع ومخيف وارتفاعه لا يزيد عن متر عن سطح الأرض فما عليك إلا الانبطاح على وجهك أو التقوقع في وضعية الجنين … يمر شريط حياتك كلها أمام عينيك تتذكر من يحبوك … تقول يا ويلي ليس الموت اخر همومي هذا اليوم إنما كيف لي ان اموت وان لا اعود لأولادي بطعام يسد جوعهم ؟ فهم ينتظرونني في مركز الايواء جوعى متأملين عودتي حياً وببعض الطعام .. تتذكر ضحكاتهم معك وقت تناول الطعام وكيف تحولت هذه الضحكات إلى بكاء ونظرات تحسسك بانك مقصر ومشارك في جوعهم فهم اطفال ابرياء سذج لا يدرون الحقيقة انك جائع أكثر منهم وان لا حيلة بيدك وان ذهابك لهذا المكان الموحش المليء بالموت ليس إلا محاولة لاطعامهم فقط لا غير .
استمر إطلاق النار من الساعة السابعة الا ربع حتى الساعه. الثامنة … ساعة وربع من إطلاق النار على كل حركة من مختلف صنوف الأسلحة متزامن ذاك مع اصوات الطائرات المختلفة رعب في كل جانب ليس عل لسانك غير الشهادتين وحسبنا الله ونعم الوكيل.
وعندما وقف إطلاق النار قال أهل الخبرة أن هذا هو وقت الدخول …
الدخول مشهد سينمائي في قمة التراجيديا لم تصوره ملاحم الرومان أو اليونان أو الكوميديا الإلهية بالمطلق ..
يجب أن تخرج جرياً من المكان الذي تحتمي فيه من إطلاق النار .. الجري أساس الوصول … مسافة تزيد عن 2 كيلو متر لا يجزعك أن ترى شباب ملقون على الأرض .. مفرود على وجوههم الكيس البلاستيكي الذي كان في يدهم ليحملوا فيه ما سيحصلوا عليه من مركز المساعدات … الجرحى بعضهم مرمي على الأرض يصارع نزفه ومنهم من يحاول إسعاف ذاته إذا كانت الإصابة في قدمه مثلا … رغم اصوات النعال على الطريق لكنك ستسمع انين الجرحى .. ضميرك سيتمزق كورقة انتهى استخدامها فلا نفع منها انسانيتك ستطير كرماد تم ذره في الريح .. انت تجري كالدواب للحصول على طعام ترى الضحايا والمصابين فلا تستطيع أن تنظر إليهم أو أن تساعدهم لأسباب أولها انك ما أن تتوقف حتى سيدفعك من خلفك من حشود الجائعين وسيدوسونك تحت أقدامهم بلا رحمة أو شفقة أو سيتم إطلاق النار عليك أو أنك لن تصل إلى المساعدات … يجب أن تجري رافعا ً يدك ورافعاً الكيس الأبيض الذي ستحمل فيه المساعدات كاشارة استسلام وانك مدني لم تأتي الا للحصول على حصتك من الطعام كدابة تنتظر فتح معلف الطعام في حظيرة بلا اخلاق ولا مشاعر .
تصل إلى الحاجز الازرائيلي ثم تنعطف بعدها يسارا لتجري مسافة كيلو متر إضافي ثم ستنعطف يمينا لتجري كيلو متر ثالث لتصل إلى الحاجز الأمريكي … ستجدهم كما صورتهم افلام هوليود محملين بصنوف الأسلحة يضعون النظارات السوداء يلبسون الدروع عليها علم امريكا وخلف آذانهم سماعات يوجهون سلاحهم إلى صدورنا العارية يطلقون النار تجاه الأرض تحت اقدام من يحاول التقدم والوصول إلى المساعدات التي تتموضع خلف تلة يقفون عليها .
تراجعوا رويدا رويدا وهم يوجهون السلاح الينا وتركونا تماما كما يفعلوا في حلبات الروديو لتنطلق الثيران.. لكننا بشر حقيقة بشر يحاولون نزع البشرية منا وتحويلنا لكائنات اقل من الدواب مرتبة فلا نظام ولا اخلاق ولا اي شيء هياكل من الجياع تجري لتقتات من اي فتات يصله حتى لو كان من يد قاتله .
بعد تراجعهم واخلائهم الطريق لنا لنصعد التلة التي يضعون خلفها المساعدات ليتحول كل من في الطابور إلى ذات الصنف سابق الذكر … وحوش تتزاحم للقضم من فريسة ملقاة أمامهم فعليك الجري بكل ما أوتيت من عزم لتلحق بصندوق فيه بعض الطعام فلا تنظيم ولا مساواة ولا عدالة .. قانون الغاب يحكم وما أن تحصل على الصندوق يجب أن تفرغه في الكيس الذي تحمله وتهرب من المكان بأقصى سرعة لان القادمين خلفك في حال لم يجدوا صناديق يحملوها سيهجموا عليك ليخطفوا منك ما تحمل وان استطعت أن تجمع ما يقع على الأرض امامك من الهاربين مثلك فافعل لكن دون أن تتوقف فأما ستقع وتدوسك اقدام الهاربين مثلك أو سيسرقك الجائعين أو قطاع الطرق يجب أن تحمل أي سلاح أبيض سكين أو مشرط وان تكون حذرا وتسير ضمن مجموعة من اصدقائك أو معارفك أو اقربائك أو من تتفق معهم ليحمي كل منكم الآخر خلال الطريق … فعلا غابة بكل أوصافها القوي فيها ياكل الضعيف بلا أي رحمة … نزعوا منا كل شيء له علاقة بالإنسانية حولونا لمسوخ بدون روح .
بعد أن تغادر ارض الموت في مركز المساعدات حاملا بعض الطعام وتفتح الكيس لترى ما حملت وهنا ساذكر ما حصلت عليه :
2 كيلو عدس
نصف كيلو حمص
2 كيلو دقيق
4 كيلو مكرونة
كيلو طحينة
لتر زيت قلي (سيرج)
2 كيلو ملح
علبة بازيلاء معلبة
علبة فاصولياء معلبة
2 علبة فول معلب
هنا ستسقط دمعتك تغلبك إن كان لديك شيء من بقايا الإنسانية ستحس بالقهر يمزق قلبك وروحك بلا رحمة ولا شفقة ستتقطع شرايين روحك ستنزف أحاسيسك دون توقف … هل لهذا القدر الضئيل من الطعام القي بنفسي في فم الموت اسير عشرات الكيلومترات ازحف على بطني مئات الأمتار اجري آلاف الخطوات أرى جثث الشباب ملقاة على الأرض أرى الجرحى ولا أستطيع أن أمد يدي لإنقاذ اي منهم … يا لسوء ما وصلنا إليه … الهذا القدر الشحيح من الطعام مات هؤلاء الناس .. شباب يا رب العالمين شباب وأرباب أسر تركوا أطفالهم في يوم العيد جياع وهاهم يعودون إليهم في اكفان ويبقى أطفالهم جياع …
يوم عيد اسود جديد يوم عيد مرير جديد يوم عيد باسم عيد لكن في غزة ليس حتى شبيها باي عيد … لغزة عاشت منذ بدء الحرب 4 اعياد كلها سوداء لكن هذا العيد أكثرها سوادا وقتامة
لا تتركنا يا رب … يموت فينا كل شيء .لا تتركنا نرجوك يا رب فنحن بالعرب والمسلمين وبانفسنا لا حول لنا الا بك