Yeni Ortadoğu: Siyasi Kölelik mi, Toplu Kıyım mı?
İsrail Merkezli Bölgesel Vizyonun Tarihî Arka Planı ve Güncel Tezahürleri
Giriş
1993 yılında İsrail’in eski Başbakanı Şimon Peres, “Yeni Ortadoğu” adlı eserinde; “İsrail aklının, Körfez’in servetleriyle ve Arap emek gücüyle bütünleştirilmesi” fikrini ortaya koydu[^1]. Bu söylem, yalnızca ekonomik bir entegrasyon projesi olarak değil; İsrail’in bölgesel üstünlüğünü mutlaklaştırma hedefinin de ideolojik çerçevesi olarak okunmalıdır.
2003’te, Bağdat’ın Amerikan işgaline düşmesinin hemen ardından dönemin ABD Ulusal Güvenlik Danışmanı Condoleezza Rice, “Yeni Ortadoğu haritasının şekillenme aşamasında” olduğunu beyan etti[^2]. Bu, siyonist vizyonun uluslararası boyut kazandığını ve ABD’nin bölgesel politikalarının bu eksende şekillendiğini açıkça göstermektedir.
1. Siyonist Tasavvurun Temel Dayanakları
Netanyahu, Gazze’ye karşı yürüttüğü topyekûn saldırılar sırasında dahi, “Yeni Ortadoğu’yu yeniden şekillendirme” hedefini defalarca dillendirmiştir[^3]. Bu anlayış, bölgeyi bir çiftlik, halkları ise güdülecek sürüler gibi gören üstüncü bir zihniyetin ürünüdür.
2. Tevratçı-Siyonist İnanç ve Bölge Algısı
Aşırı siyonist yönetim, haham yorumlarıyla pekiştirilen bir inanç temelinde, kendilerini “Tanrı’nın seçkin kavmi” olarak görürken; diğer milletleri ise yalnızca hizmet ve taşımacılık için yaratılmış mahlûklar gibi telakki eder[^4]. Bu bakış açısı, uluslararası hukuk ve eşitlik prensipleriyle açıkça çatışmaktadır.
3. İsrail Merkezli Güvenlik Mimarisi
Siyonist vizyondaki Yeni Ortadoğu’da devletler; egemenlikten ve askerî kudretten mahrum bırakılır, sadece İsrail’in güvenliğini sağlayacak kadar silaha sahip olmalarına izin verilir. Buna mukabil İsrail, nükleer kapasiteye, yüksek teknolojiye, yıkım ve imha araçlarına sınırsızca sahip olur[^5].
4. Tüketim Kültürü ve Siyasi Kölelik
Bu sistem, halkların tüketim bağımlılığına yönlendirilmesini; lüks, eğlence ve sefahate müptela kılınmasını teşvik eder. İnsan onurunun alçaltılması, bireyin hürriyet arayışını “aşırılık” ve “radikalizm” olarak yaftalamakla meşrulaştırılır[^6].
5. Direnişin Kriminalize Edilmesi
İşgalci, bölgedeki yatırımların ve projelerin, kendisini koruma görevini ihmal eden hükümetlere karşı saatler içinde yok edilebileceği tehdidinde bulunur. “Aşırıcı” ya da “cihadî” olarak tanımlanan unsurların bertarafı, devletlerin meşruiyetinin ön şartı hâline getirilir[^7].
6. Gazze Örneğinde Nihai Hedef
Son iki yılda Gazze’de gözler önünde cereyan eden soykırım; öldürme, toplu yıkım, aç bırakma, susuz bırakma ve temel yaşam imkânlarının yok edilmesi, bu vizyonun nihai yüzünü teşhir etmiştir[^8].
Sonuç
İsrail’in “Yeni Ortadoğu” projesi, görünürde bölgesel entegrasyon, gerçekte ise mutlak tahakküm planıdır. Bu plan; insan onurunu, egemenliği, uluslararası hukuku ve adalet fikrini yok sayan bir siyasi kölelik düzeni öngörmektedir. Gazze’de yaşananlar, bu düzenin yalnızca teoride kalmadığını, fiilî olarak uygulanmakta olduğunu göstermektedir.
Hazırlayan: Ahmet Ziya İbrahimoğlu
10.08.2025 OF
Dipnotlar:
[^1]: Peres, Shimon. The New Middle East, Henry Holt & Co., New York, 1993.
[^2]: Rice, Condoleezza. Basın toplantısı, Washington D.C., 2003; ayrıca bkz. BBC News, “Rice Outlines New Middle East Map”, 2003.
[^3]: Netanyahu, Benjamin. İsrail Kabine Toplantısı Konuşması, 2023; Haaretz Gazetesi, 14 Ekim 2023.
[^4]: Shahak, Israel. Jewish History, Jewish Religion: The Weight of Three Thousand Years, Pluto Press, 1994.
[^5]: International Atomic Energy Agency (IAEA) Raporları, 2010-2022; Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI) Yıllıkları.
[^6]: Chomsky, Noam. Fateful Triangle: The United States, Israel, and the Palestinians, South End Press, 1999.
[^7]: United Nations Human Rights Council, “Report on the Situation of Human Rights in the Palestinian Territories”, 2024.
[^8]: UN OCHA, “Gaza Crisis Situation Report”, 2023-2024; Amnesty International, “Israel/OPT: Evidence of War Crimes in Gaza”, 2024.
الشرق الأوسط الجديد: عبودية سياسية أم إبادة جماعية؟
الخلفية التاريخية والتجليات الراهنة للرؤية الإسرائيلية الإقليمية
المقدمة
في عام 1993 ألّف رئيس الوزراء الإسرائيلي الأسبق شمعون بيريز كتابه «الشرق الأوسط الجديد»، حيث طرح فيه فكرة “دمج العقل الإسرائيلي مع ثروات الخليج ومع اليد العاملة العربية”[^1]. ولم يكن هذا الطرح مجرد مشروع تكامل اقتصادي، بل إطارًا أيديولوجيًا يهدف إلى تكريس الهيمنة الإسرائيلية المطلقة على المنطقة.
وفي عام 2003، وبعد وقوع بغداد في قبضة الاحتلال الأمريكي مباشرة، صرحت مستشارة الأمن القومي الأمريكي آنذاك كوندوليزا رايس بأن “خريطة الشرق الأوسط الجديد في طور التشكل”[^2]. وهذا التصريح أظهر بوضوح أن الرؤية الصهيونية قد اكتسبت بعدًا دوليًا، وأن السياسات الأمريكية في المنطقة أخذت تتشكل على هذا الأساس.
1. الأسس الجوهرية للتصور الصهيوني
لم يتوقف بنيامين نتنياهو، حتى أثناء عدوانه الشامل على غزة، عن تكرار هدفه بـ “إعادة تشكيل الشرق الأوسط الجديد”[^3]. ويعكس هذا التصريح ذهنية متعالية تنظر إلى منطقتنا كإقطاعية، وإلى شعوبها كقطعان تُساق.
2. العقيدة التوراتية-الصهيونية ونظرتها للمنطقة
ترتكز القيادة الصهيونية المتطرفة على عقيدة دينية، مدعومة بتفسيرات حاخامية، ترى نفسها “شعب الله المختار”، فيما تنظر إلى بقية الأمم كخدم ودواب خُلقت لتأدية مصالحها[^4]. وهذه الرؤية تتعارض بوضوح مع مبادئ القانون الدولي والمساواة الإنسانية.
3. هندسة أمنية تتمحور حول إسرائيل
في “الشرق الأوسط الجديد” وفق التصور الصهيوني، تُجرد الدول من السيادة ومن القدرات العسكرية، ولا يُسمح لها إلا بما يكفي لحماية أمن إسرائيل وحدودها. وفي المقابل، تحتفظ إسرائيل بقدرات نووية وتقنيات عالية وأدوات دمار شامل دون قيود[^5].
4. ثقافة الاستهلاك والعبودية السياسية
يسعى هذا النظام إلى تحويل الشعوب نحو التبعية الاستهلاكية، والانغماس في اللهو والترف، والانشغال بالمهرجانات والرفاهية على حساب القيم الإنسانية. ويتم تصوير السعي نحو الكرامة والحرية على أنه تطرف أو تشدد[^6].
5. تجريم المقاومة
يهدد الكيان المحتل بمحو الاستثمارات والمشاريع الضخمة في المنطقة خلال ساعات، إذا قصّرت حكوماتها في حماية الاحتلال من “المتطرفين” أو “الجهاديين”. بل ويمنح نفسه الحق في محاسبة الحكومات على “النيات” وفقًا لفهمه وتفسيره الخاص[^7].
6. غزة نموذجًا للهدف النهائي
ما شهدته غزة خلال العامين الماضيين من إبادة وقتل ودمار شامل، وتجويع وحرمان من أبسط مقومات الحياة، يمثل الوجه الصريح والعملي لهذا التصور[^8].
الخاتمة
إن مشروع “الشرق الأوسط الجديد” الإسرائيلي ليس تكاملًا إقليميًا بقدر ما هو مخطط لفرض الهيمنة المطلقة. وهو نظام عبودية سياسية يلغي السيادة والكرامة، ويتجاوز القانون الدولي، ويدمر فكرة العدالة. وما يحدث في غزة اليوم دليل على أن هذا المشروع لم يبق حبرًا على ورق، بل يُنفّذ على أرض الواقع.
أعده: أحمد ضياء إبراهيم أوغلو
١٠ / ٠٨ / ٢٠٢٥ م في مدينة أوف
الهوامش
[^1]: بيريز، شمعون. الشرق الأوسط الجديد، هنري هولت وشركاه، نيويورك، 1993.
[^2]: رايس، كوندوليزا. المؤتمر الصحفي، واشنطن العاصمة، 2003؛ انظر أيضًا: BBC News، “Rice Outlines New Middle East Map”، 2003.
[^3]: نتنياهو، بنيامين. خطاب في اجتماع مجلس الوزراء الإسرائيلي، 2023؛ صحيفة هآرتس، 14 تشرين الأول/أكتوبر 2023.
[^4]: شاهاك، إسرائيل. التاريخ اليهودي والدين اليهودي: عبء ثلاثة آلاف عام، بلوتو برس، 1994.
[^5]: تقارير الوكالة الدولية للطاقة الذرية (IAEA) 2010-2022؛ والمعهد الدولي لأبحاث السلام في ستوكهولم (SIPRI) – السنويات.
[^6]: تشومسكي، نعوم. المثلث المصيري: الولايات المتحدة وإسرائيل والفلسطينيون، ساوث إند برس، 1999.
[^7]: مجلس حقوق الإنسان التابع للأمم المتحدة، “تقرير عن حالة حقوق الإنسان في الأراضي الفلسطينية”، 2024.
[^8]: مكتب الأمم المتحدة لتنسيق الشؤون الإنسانية (OCHA)، “تقرير حالة أزمة غزة”، 2023-2024؛ منظمة العفو الدولية، “إسرائيل/الأراضي الفلسطينية المحتلة: أدلة على ارتكاب جرائم حرب في غزة”، 2024.